.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

ΣΤΟΝ ΠΑΜΠΟ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥΣ

10/04/2014

.

 

Η κηδεία

Κηδεύτηκε σήμερα ο αντάρτης της ΕΟΚΑ Πάμπος Μιλτιάδους από τα Σπήλια στον ιερό ναό του Αγίου Αντωνίου του χωριού του. Ο Πάμπος παρόλο ότι ήταν μόνιμος κάτοικος Λεμεσού ζήτησε να ταφεί στο αγαπημένο του χωριό και μάλιστα κάτω από ένα πεύκο του κοιμητηρίου των Σπηλιών. Τα πεύκα ήταν η ασχολία του πατέρα του, αλλά και η συμπληρωματική δουλειά του ίδιου.

 

Ο Πάμπος κηδεύτηκε στην παρουσία των συγγενών του, των φίλων και των συναγωνιστών του. Απέφυγε την παρουσία των επισήμων, των κομμάτων, των ένστολων και των μεγαλόσχημων κληρικών. Ποτέ εξάλλου δεν επεδίωξε σχέσεις με όλους αυτούς. Ο Πάμπος έκανε πάντα παρέα με τους απλούς και αυθεντικούς ανθρώπους. Αυτούς ήθελε να τον αποχαιρετήσουν για την αιωνιότητα.

 

Ο Πάμπος μπήκε στον ιερό ναό του αγαπημένου του Αγίου Αντωνίου σε λιτό φέρετρο τυλιγμένο με τη γαλανόλευκη το οποίο υποβάσταζαν παιδικοί φίλοι και συναγωνιστές του. Μέσα στο ναό το φέρετρο ξεσκεπάστηκε και η γαλανόλευκη τύλιξε το σώμα του. Ο ίδιος ευθυτενής έμεινε να κοιτάζει σταθερά και γαλήνια τον ουρανό, σαν να έδινε αναφορά στον ύψιστο για το χρέος που εκπλήρωσε έναντι της πατρίδας, της οικογένειας και των συνανθρώπων του.

.

 

Μετά τη νεκρώσιμη ακολουθία σύντομο επικήδειο είπε ο πρόεδρος των αγωνιστών και φίλος του Θάσος Σοφοκλέους. Τον αποχαιρέτισε επίσης μια συμπολίτισσα του που τον εκτιμούσε πολύ, η ευρωβουλευτής Ελένη Θεοχάρους. Λίγα λόγια του απηύθυνε η πιο μικρή από τις τέσσερις κόρες του, η Φωτεινή. Τελικά τον αποχαιρέτισε σύντομα και συγκινητικά ο συναγωνιστής του Μιχαλάκης Γεωργιάδης.

 

Το χώμα τον Σπηλιών που τον δέχτηκε στην αγκάλη του ήταν δροσερό και μαλακό, όπως το επιθυμούσε ο Πάμπος. Γι αυτό φρόντισε την προηγούμενη μέρα ο ύψιστος, αφού διακόπτοντας την παρατεταμένη ξηρασία των προηγούμενων σκληρών ημερών, πότισε για χάρη του την ηρωική γη των Σπηλιών που τόσο πολύ αγάπησε.

 

Βιογραφικό σημείωμα

Ο Πάμπος γεννήθηκε στα Σπήλια το 1939. Ήταν το τρίτο από τα εφτά παιδιά του Μιλτιάδη Χαραλάμπους Πιρμετή από τα Σπήλια και της Ελένης Τάππα από την Ευρύχου. Το ζεύγος εγκαταστάθηκε στα Σπήλια. Ο Μιλτιάδης είχε συνεργείο ξυλοκόπων και εμπορευόταν κυρίως πεύκα η δε Ελένη ασχολείτο με τα κτήματα της οικογένειας.

 

Ο Πάμπος ήταν ένα ζωηρό αγόρι, ριψοκίνδυνο, που είχε πάντα τη δική του άποψη και ήθελε να μεγαλώσει γρήγορα. Τελειώνοντας το δημοτικό σχολείο της κοινότητάς του, πήγε στη Λάρνακα για να φοιτήσει σε γυμνάσιο.

 

Ο αγώνας της ΕΟΚΑ τον βρήκε στο τέλος των σπουδών του και πολύ γρήγορα εντάχθηκε στις τάξεις της, όπως ο πατέρας του, ο μικρότερος αδελφός του και οι μεγαλύτερες αδελφές του. Συνελήφθη από τους Άγγλους και κλείστηκε στα κρατητήρια των Πλατρών όπου βασανίστηκε πολύ. Όταν απολύθηκε απτόητος συνέχισε τη δράση του και όταν κατάλαβε πως θα συλλαμβανόταν ξανά ανέβηκε στα βουνά εντασσόμενος σε αντάρτικη ομάδα. Έλαβε μέρος σε ενέδρα ενάντια σε αγγλική στρατιωτική φάλαγγα κατά την οποία σκοτώθηκε ο συναγωνιστής του Χαράλαμπος Πεττεμερίδης από τα Καννάβια. Έλαβε επίσης μέρος σε επίθεση στο μεταλλείο Μιτσερού από όπου αφαιρέθηκαν εκρηκτικές ύλες.

 

Μετά τον αγώνα της ΕΟΚΑ πήγε στην Ελλάδα και την Αγγλία για σπουδές στη μηχανολογία. Ακολούθως διορίστηκε ως καθηγητής στην τεχνική εκπαίδευση. Παντρεύτηκε την όμορφη Γεωργία (Λούλλα) Μικελλίδου από τη Λάρνακα με την οποία εγκαταστάθηκαν στη Λεμεσό και απέκτησαν τέσσερις κόρες. Ήταν πολύ καλός οικογενειάρχης και είχε ιδιαίτερη αγάπη στα τρία εγγόνια του.

Ο Πάμπος ποτέ δεν ξέχασε το αγαπημένο του χωριό με το απέραντο πράσινο και την αιώνια δροσιά, ποτέ δεν ξέχασε τους παιδικούς του φίλους, ούτε τους συναγωνιστές του. Γι αυτό έκαμε το εξοχικό του στα Σπήλια όπου περνούσε τις διακοπές και τα Σαββατοκύριακα του. Περνούσε τις ώρες του με την οικογένειά του και τους φίλους του παίζοντας μαζί τους πιλόττα στο καφενείο της κοινότητας. Εργαζόταν στα περιβόλια του και συνέχισε την οικογενειακή του δουλειά με κοπή πεύκων.

 

Ο Πάμπος ήταν απλός άνθρωπος, με ακέραιο χαρακτήρα, είχε άποψη και την υπερασπιζόταν. Ακόμη και λάθη που έγιναν στον αγώνα της ΕΟΚΑ δεν είχε δυσκολία να τα παραδεχτεί. Ήταν φιλόξενος, είχε καλή αίσθηση του χιούμορ, ήταν κοινωνικός και βοηθούσε όσους του το ζητούσαν. Αυτά όλα τον έκαναν ιδιαίτερα συμπαθή και αγαπητό από όλο τον κόσμο.

 

Ο Πάμπος πάλεψε τα δυο τελευταία χρόνια με την επάρατη νόσο. Πάλεψε ως αντάρτης. Δε λύγισε. Συνέχισε τη ζωή του. Στο καφενείο με τους φίλους του, φροντίζοντας τα δέντρα του, σκαρφαλωμένος στο φορτηγό του, χωρατεύοντας  … Η αρρώστια τον έκανε πιο γλυκό, πιο θρησκευόμενο, πιο στοργικό … Όμως ποτέ δεν κλαψούρισε, ήταν πάντα ορθός, ένας σωστός λεβέντης που δεν φοβήθηκε το θάνατο που ήξερε πως σύντομα θα ερχόταν…

 

Αιωνία σου η μνήμη Πάμπο και καλό Παράδεισο.

 

Ανδρέας Χρυσάνθου