|
.
14 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2015
.
Τι Γενάρης βαρύς! Θυμηθήκαμε τις παλιές καλές εποχές. Κρύο, βροχή, χιόνια, αέρας και πάλι βροχή. Μερόνυκτα να βρέχει, οι πηγές να ανοίγουν και ο ποταμός του Κούρδαλι να κατέρχεται κελαριστός. Αλήθεια, το συνειδητοποιήσατε πως το χωριό μας είναι η πηγή του ποταμού Ατσά, του ενός από τους δυο ποταμούς της Σολιάς;
.
Βροχή, λοιπόν, κρύο, άρα μένουμε σπίτι μας ανάβουμε τις τσιμινιές μας, περνούμε στο σουβλί ένα λουκάνικο, πιάνουμε μια μπουκάλα κρασί Σπηλιώτικο και "σία σου-γεια σου"! Από αύριο όμως το αλλάζουμε σε σύκα παστά, ελιές οφτές αλλά το κρασί, κρασί. Να προετοιμαστούμε έτσι να κοινωνήσουμε στη γιορτή του προστάτη γέροντά μας: ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ!
.
Κάποτε ένας επισκέπτης του χωριού μας, που έμεινε κάνα-δυό μέρες στα εξοχικά μας, μου έκανε τις εξής δυο παρατηρήσεις καθώς πίναμε τες ζιβανίες μας:
1. Κύριε Αντρέα, τα Σπήλια έχουν πολύ μεγάλο Άγιο αλλά είναι πολύ μικρό χωριό!
-Μικρό στο μέγεθος είπα, αλλά μεγάλο σε ιστορία και παράδοση. Εξάλλου ο Άγιος Αντώνιος ήταν ερημίτης, άρα του άρεσε η ησυχία. Κι όμως μέσα στην έρημο έκανε τέτοιο έργο που ωφέλεσε πολλούς και το μελετούν και το θαυμάζουν εδώ και 1700 χρόνια!
Χαμογέλασε αινιγματικά και δευτέρωσε:
2. Ο Άγιός σας ήταν ερημίτης, τι γυρεύει μέσα στο πράσινο;
- Ο Άγιος Αντώνιος, είπα, μόνασε χρόνια πολλά σε ερημικό βουνό, μέσα στην κάψα της ανατολικής Αιγύπτου. Εμείς, λοιπόν, τον φιλοξενούμε σε ένα καταπράσινο και δροσερό βουνό, γιατί κάπως έτσι θα τον έχει στον Παράδεισο ο Χριστός!!
-Σωστόοοος, είπε ο επισκέπτης και χαμογέλασε ικανοποιημένος.
.
.
.
.
|